ساندیس خور

حرف های اخیر نویسنده محبوب آقای سید مهدی شجاعی و بازتاب آن در رسانه های ضد انقلاب واکنش‌ها و نقدهای بسیاری را در پی داشته و متاسفانه مثل همیشه، عده‌ای چماق را برداشته‌اند؛ بدون توجه به این‌‌که چماق را بر سر چه کسی، چرا و با چه نتیجه‌ای فرود می‌آورند.

اتفاقات این چند روز نشان می‌دهد که ما در نقد آدم ها حقیقتا دچار مشکل هستیم و مسائل دیگری را در نقد آنها دخالت می‌دهیم، مخصوصا در نقد دوستان و نیروهای منتسب به جبهه انقلاب اسلامی. عادت کرده‌ایم که برای برخورد با هر کسی که با سلیقه و عقیده ما موافق نیست، ساده‌ترین راه ممکن را انتخاب کنیم. یعنی کوبیدن، نفی کردن و بیرون کردن از دایره نظام!

گفتن این حرف‌ها در دنیای مجازی و در میان این همه چشم و گوش نامحرم واقعا سخت است، اما چاره‌ای جز بیان آن نیست. آقایان با بصیرت! اشتباه شما این است که مبنای رسیدن به هدفتان را، تحلیلتان قرار داده‌اید. از نگاه شما، بصیرت کسی بیشتر است که زودتر از دیگران تحلیل کند، موضع بگیرد، مخالفت کند، پشت‌پرده‌ها را افشا کند و … بدون توجه به نتیجه و اثر کار!

نقد کنید، نه نفی! راحت‌ترین و ساده‌ترین راه این است که طبق تحلیل خود، محکم و قاطع جلوی همه بایستیم و همه را محکوم کنیم. نتیجه طبیعی این واکنش، دور کردن همه این آدم‌ها از خود و طیف نیروهای خودی است. کار به جایی می‌رسد که آن هنرمند، آن نویسنده، شاعر و فیلمسازی که اسمش با انقلاب و دفاع مقدس پیوند خورده است، از نگاه من، می‌شود ضدانقلاب، ضد نظام، ضدامام و ضد رهبری!

البته حرف من به معنای تایید مطلق و صد در صدی حرف های ایشان نیست. اما نمی‌شود هر فردی را فورا و بی‌درنگ از اردوگاه جمهوری اسلامی خارج کرد. برخورد با آدم‌ها، پیچیدگی خاص خودش را دارد که در نظر داشتن جایگاه، سابقه، شخصیت، روحیات شخصی، مشکلات فرهنگی جامعه و … در آن ضروری است.

لینک مرتبط: پایداری را بیشتر باید نقد کرد