خانه نخرید، همه را صاحب خانه می کنیم

امام خمینی: خانه نخرید، همه را صاحب خانه می کنیم

سال هاست دشمنان انقلاب از چنین جمله ای برای تخریب چهره حضرت امام بهره می برند و این در حالی است که عبارت "خانه نخرید، همه را صاحب خانه می کنیم" اصلا از حضرت امام نیست! بلکه برگرفته از مصاحبه آیت ا... خسروشاهی، رئیس هیئت امنای وقت بنیاد مسکن است.
از این که بگذریم حتی این تیتر ژورنالیستی و جنجالی روزنامه کیهان  -21 آذر 1358- در سخنان آیت ا... خسروشاهی نیز وجود ندارد و جالب است بدانید توسط خود روزنامه درج شده است!
اصل جملات ایشان در صفحه دوم این روزنامه: "...همانطور که قبلا وعده داده بودم با تشکیل بانک مسکن، مشکل مسکن در سرتاسر کشور حل شده تلقی می شود. کسانی که پول زیاد برای خرید خانه ندارند، در خرید خانه عجله بخرج ندهند."

در این مصاحبه پیش بینی شده بود با ایجاد بانک مسکن، متقاضیان طی اقساط صد ماهه یا با 20 درصد پیش پرداخت و تقسیط مابقی مبلغ، صاحب منزل شوند.

علت واقعی بمباران اتمی هیروشیما

چند سال پیش "گلوبال ریسرچ" مطلب جالب و قابل تاملی نوشت درباره علل واقعی بمباران اتمی هیروشیما، که در ادامه به بخشهایی از آن اشاره می کنم.
نکته جالب در گزارش گلوبال ریسرچ این است که دلیل واقعی بمباران اتمی ژاپن، وادار کردن ارتش ژاپن به تسلیم نبود، بلکه هدف اصلی، ارسال پیام آمریکا به شوروی بود!
نویسنده گلوبال ریسرچ در ابتدای گزارش خود نوشته بود: «من هم مثل همه آمریکایی‌ها فکر می‌کردم که آمریکا به خاطر پایان دادن به جنگ جهانی دوم و نجات زندگی مردم آمریکا و ژاپن، بمب هسته ای را در هیروشیما و ناکازاکی استفاده کرده، اما بسیاری از مقامات نظامی آمریکا چیز دیگری می‌گویند!»

«گلوبال ریسرچ» در ادامه به گزارشات متعدد و اظهارات مقامات مختلف نظامی و سیاسی وقت آمریکا و نیز مورخان و محققان اشاره می‌کند که حرف مشترک همه آن‌ها، این است که ژاپن حتی در صورت عدم استفاده از بمب اتمی هم قطعا تسلیم می‌شده است. حتی دانشمندان آمریکایی خطاب به وزارت دفاع آمریکا هشدار داده بودند که استفاده آمریکا از بمب اتم، علاوه بر آنکه چهره این کشور را در سراسر جهان خدشه دار می کند، در آینده نیز توافق بر سر عدم استفاده از تسلیحات اتمی را در جهان غیرممکن می سازد. با این حال، هیروشیما بمباران شد. چرا؟
براساس گزارش محققان و مورخان و اسناد به دست آمده، هدف اصلی آمریکا از بمباران اتمی، چیزی نبود جز ارسال پیام به شوروی! ترومن و مشاورانش عقیده داشتند که انحصار اتمی آمریکا، می‌تواند اهرم فشاری دیپلماتیک در مواجهه با شوروی باشد. در حقیقت بمباران اتمی ژاپن، اولین پرده از جنگ سرد بین آمریکا و شوروی بود.
در گزارش دیگری نقل شده که ترومن سه روز قبل از بمباران اتمی هیروشیما، مطمئن بود که ژاپن بدون بمباران اتمی هم حاضر به صلح است. این را مقامات بلندپایه نظامی آمریکا به رییس جمهور کشورشان گفته بودند. اما صلح و تسلیم شدن ژاپنی‌ها هم مانع بمباران اتمی هیروشیما نشد، چرا که هدف اصلی از این بمباران، فشار به شوروی بود!
به هرحال هیروشیما، توسط مدعیان حقوق بشر بمباران شد و 220 هزار انسان بی گناه کشته شدند تا فقط پیامی به شوروی ارسال شود!  روز بعد، ترومن رییس جمهور آمریکا رضایتش را از این اقدام جنایتکارانه با این عبارت بیان کرد: «موفقیتی بزرگ و غیرقابل مقاومت!» بی جهت نبود که پرسنل نظامی دخیل در بمباران‌ اتمی هیروشیما و ناکازاکی پس از اتمام عملیات مورد تشویق دولت وقت آمریکا قرار گرفتند!

امید حسینی

چپ و راست قدیم

مصاحبه محسن میلانی با موسوی خویینی ها درباره مخالفت مرحوم مهدوی کنی با تسخیر سفارت آمریکا

سانسور آدم های سیاسی

- به نظرتون اف_14 سلاح ناکارآمدی بود؟!
- بله. برای کشوری مثل ایران ناکارآمد بود. و فروش هواپیماهای اف14 به ایران برای این بود که بهای تمام شده هواپیما رو برای ارتش آمریکا پایین بیارند! وگرنه این هواپیما به درد ایران نمی‌خورد که ما بخواهیم ازش استفاده کنیم! الکی می‌خواستند...
- ولی در جنگ عملاً از اف14 استفاده شد ؟
- کدوم جنگ؟!
- جنگ با عراق.
- یادم نمی‌یاد! یادم نمی‌یاد ما هواپیمای اف14 در جنگ با عراق استفاده کرده باشیم!!

این سوال و جواب آقای حسین دهباشی با آقای ابراهیم یزدی است. باورتان می شود؟ یعنی ابراهیم یزدی، وزیر خارجه دولت موقت، سیاستمدار و چهره برجسته نهضت آزادی که آدم بی اطلاعی هم نباید باشد، هنوز نمی داند که در جنگ، ما از هواپیماهای اف چهارده استفاده کرده ایم. هواپیمایی که اتفاقا در بسیاری از مواقع مایه قوت ما بوده است!

یکی از بزرگترین خیانت ها به تاریخ ایران و انقلاب، همین است که فرصت حرف زدن را از آدمهای سیاسی مملکت (مخصوصا مخالفان و منتقدان حکومت) بگیریم.
 جدای از بحث آزادی بیان و این قبیل شعارها، وقتی فلان آدم سیاسی را حذف کردی و یا فرصت حرف زدن را از او گرفتی و رسانه اش را هم فیلتر کردی، او کم کم در ذهن بسیاری، تبدیل به نخبه ای می شود که می توانست مشکلات مملکت را حل کند ولی اجازه اش را نداشت!
اما وقتی حرف زدن برای او آزاد باشد و رسانه ها به راحتی بتوانند او را به چالش بکشند، در آن صورت چیزی برای پنهان کردن ندارد. اگر واقعا حرف خوبی برای گفتن داشته باشد، که باید شنید، وگرنه خیلی راحت لو می رود. لااقل آن نگاه سیاه و سفید کنار می رود و نقاط ضعف و قوتش با هم دیده می شود.
این را نمی شود به طور قاطع درباره همه گفت، ولی به نظرم بسیاری از آدمهایی که توسط رسانه های حکومتی و یا رسانه های جناح اصولگرا، بایکوت و به انواع و اقسام لقب ها مفتخر شده اند (مثلا مرد خاکستری و مرد پشت پرده و فلان و بهمان) در صورت مصاحبه و اظهار نظر، چهره و شخصیتشان را به خوبی نشان می دهند.  
مصاحبه آقای ابراهیم یزدی را در سایت تاریخ آنلاین ببینید.
البته ذکر این نکته لازم است که منظورم به هیچ وجه کنایه به آقای یزدی و یا توهین و تمسخر ایشان نبود. من شخصا احترام خاصی برای ایشان قایلم.
هدف من بیشتر کنایه در خصوص حذف منتقدان حکومت بود. حرف من این است که اجازه بدهیم حرف بزنند و در معرض قضاوت مردم قرار بگیرند.
رویه فعلی به تدریج باعث می شود که افراد سانسور شده، چهره ای مظلوم و معصوم و قهرمان به خود بگیرند. نتیجه این امر هم چیزی نیست جز نگاه صفر و صدی به آنها.
در حالی که این حق طبیعی منتقدان است که هم رسانه داشته باشند و حرف بزنند و هم مورد نقد واقع شوند...

امید حسینی

دانستن موسیقی که گناه نیست!

سال ها پیش، مصاحبه ای از آیت الله حسن زاده آملی در نشریه دانشجویی جرس (وابسته به دانشگاه صنعتی شریف) خواندم که ایشان در آن مصاحبه، با اشاره به دوران تحصیل خود، درباره دروس و رشته های مختلفی که خوانده بودند، توضیح می دادند.
علامه حسن زاده آملی، در آن مصاحبه به اساتید مختلف خود هم اشاره کردند و وقتی به اسم علامه شعرانی رسیدند، نکاتی را درباره جامعیت علمی ایشان بیان کردند و گفتند :
«آقای شعرانی ذوالفنون بودند. بنده همه اساتیدم را به تبحر در فنون مثل ایشان ندیدم. مثل این بزرگوار در تمام فنون ندیدم. آن جناب در همه علوم کتاب‌های دوره شفای شیخ الرئیس، ماهر و متبحر بود و علم عروض هم می‌دانست. یکی از کتابهای دوره شفا، علم موسیقی است. دانستن موسیقی که گناه نیست. حتی مرحوم شیخ بهایی در کشکول نقل می‌کند از مرحوم علامه که یک وقت برای معالجه بیماری، موسیقی به کار می‌رفته. مرحوم آقای شعرانی موسیقی هم می‌دانست"

 بعد از گذشت چند سال از آن مصاحبه، روزی در یکی از کتابفروشی های قم، کتابی را دیدم با عنوان "گفت و گو با علامه حسن زاده آملی " که شامل مجموعه مصاحبه های رسانه‌های مختلف با ایشان بود.
نکته جالب اینکه همان مصاحبه مذکور را در این کتاب پیدا کردم، اما در کمال تعجب، اظهارات علامه درباره موسیقی کاملا حذف شده بود!
آن وقت دوباره رفتم سراغ آن مجله دانشجویی، تازه فهمیدم که چرا علامه پس از اشاره به موسیقی، مجبور می شوند توضیح کوتاهی هم بدهند. آنجا که برای دفاع از خود در برابر کج اندیشان می گویند: دانستن موسیقی که گناه نیست! فلانی و بهمانی هم می دانستند و...

امید حسینی

وقتی امام خمینی را از خود او بهتر می شناسیم!

اختلاف نظر درباره عرفان، قدمتی به تاریخ خود عرفان دارد. در طول تاریخ اسلام، همواره افراد مختلفی بوده اند که از زوایای مختلف به نقد و بررسی عرفان و دعاوی عارفان پرداخته اند. چه بسا شخصیت هایی که شاگرد عرفا بودند اما عرفان و اساتیدخود را نقد کرده اند. پس نفس نقد و نقادی هیچ ایرادی ندارد. اما گاهی در نقد عرفان اظهار نظرهای عجیبی می شنویم که کمتر نشانی از نقد علمی و منطقی دارد. در ادامه به یک مورد آنها اشاره می کنم.

چند سال پیش آقای سید مهدی میرباقری رییس فرهنگستان علوم اسلامی قم، در یک سخنرانی تند و آتشین، به عرفا (به طور خاص حافظ و مولوی) حمله کرد و آن ها را نماینده عرفان انحرافی دانست. وی در مقابل آنها، از عرفان امام خمینی دفاع کرد و دلیل آنرا این دانست که عرفان امام خمینی، حکومت وجهاد دارد درحالی که با عرفان مولوی نمی شود حکومت کرد!

نکته جالب در سخنرانی آقای میرباقری این است که وی برای رد عرفان مولوی به شعری اشاره می کند و آنرا نشانه انحراف مولوی می داند که اتفاقا امام خمینی در تفسیر سوره حمد خود از آن بیت دفاع کرده و پاسخ مخالفان را داده و آنها را متهم کرده که اصلا متوجه عرفان و منظور مولوی نشده اند!

البته اختلاف نظر درباره عرفان و مولوی ایرادی ندارد. همچنین اشکالی ندارد که آقای میرباقری این بیت مولوی را نشانه انحراف او بداند، اما سوال اینجاست که چرا وی برای دفاع از امام و عرفان او، چیزی را می گوید که خود امام آنرا قبول ندارد؟!
 میرباقری می گوید: «با عرفان مولوی نمی شود جهان را اداره کرد! این چه عرفانی است که: چون که بی رنگی اسیر رنگ شد/ موسی ای با موسی ای در جنگ شد؟»
وی سپس می گوید: «عرفان امام،عرفانی است که از دلش حکومت در می آید، جنگ در می آید.[اما] از دل مولوی معلوم است کی درمی آید دیگر!»

این درحالی است که امام خمینی سالها پیش در رد این قبیل ادعاهای مخالفان عرفان گفته بود: «یکی از اشکالاتی که یک کسی که اطلاع از مسائل ندارد (مطرح میکند) این است که اهل عرفان می گویند: چون که بی رنگی اسیر رنگ شد... آنها اصلا توجه هم نکرده اند که آن شعر ... مربوط به حقیقت نیست...و مقصود او را چون متوجه نشده اند؛ از این جهت گفته اند که این کفر است»

بنابراین اگر آقای میرباقری برای رد عرفان مولوی، به امام خمینی متوسل نمی شد، حرفی نبود. سوال اینجاست که وقتی خود امام به این شعر مولوی استناد می کند و پاسخ مخالفان را می دهد، پس چرا میرباقری با رد همین شعر، اصرار دارد عرفان امام را مخالف با عرفان مولوی بداند؟ اگر با عرفان مولوی نمی شود حکومت کرد، چطور امام با همین عرفان حکومت تشکیل داد؟!

نتیجه: اگر سالها پیش، مخالفان عرفان امام، افراد سنتی و متحجر و منجمد و غیرسیاسی بودند، امروز بخشی از انقلابیون و حزب اللهی ها با عرفان امام مخالفند و درعین حال،مشغول تربیت و پرورش جوانان حزب اللهی و تغییر نگرش و گرایش آنهاهستند! حال برخی مثل آقای میرباقری به نیت دفاع از امام، عرفان او را زیر سوال می برند، برخی هم به صراحت.
البته عده ای هم هستند که در ادعایی عجیب می گویند امام اواخر عمر، کلا از عرفان پشیمان شده بود!

استناد این آدمها به برخی اشعار امام است که اتفاقا مشابه آن بر زبان سایر عرفا هم آمده است. اما اگر قرار باشد از شعر، مخالفت امام با عرفان را نتیجه بگیریم، آن وقت باید مخالفت امام با مسجد و حوزه را هم نتیجه بگیریم! چرا که امام در شعری می گوید: "که من از مسجد و از مدرسه بیزار شدم!"
 پس آیا عاقلانه است برخی که سفت و سخت ادعای پیروی از امام را دارند،با این قبیل ادعاهای سست، شخصیت امام را تحریف کنند؟ این افراد خوب است به جای شعر که دنیای خاص خودش را دارد، لااقل به نامه اواخر عمر امام به گورباچف مراجعه کنند که در آن، به عرفان ابن عربی و شخصیت بی نظیر او اشاره شده است.

ahestan