سانسور آدم های سیاسی
Tuesday, 9 Azar 1395، 02:01 PM
- به نظرتون اف_14 سلاح ناکارآمدی بود؟!
- بله. برای کشوری مثل ایران ناکارآمد بود. و فروش هواپیماهای اف14 به ایران برای این بود که بهای تمام شده هواپیما رو برای ارتش آمریکا پایین بیارند! وگرنه این هواپیما به درد ایران نمی‌خورد که ما بخواهیم ازش استفاده کنیم! الکی می‌خواستند...
- ولی در جنگ عملاً از اف14 استفاده شد ؟
- کدوم جنگ؟!
- جنگ با عراق.
- یادم نمی‌یاد! یادم نمی‌یاد ما هواپیمای اف14 در جنگ با عراق استفاده کرده باشیم!!
این سوال و جواب آقای حسین دهباشی با آقای ابراهیم یزدی است. باورتان می شود؟ یعنی ابراهیم یزدی، وزیر خارجه دولت موقت، سیاستمدار و چهره برجسته نهضت آزادی که آدم بی اطلاعی هم نباید باشد، هنوز نمی داند که در جنگ، ما از هواپیماهای اف چهارده استفاده کرده ایم. هواپیمایی که اتفاقا در بسیاری از مواقع مایه قوت ما بوده است!
یکی از بزرگترین خیانت ها به تاریخ ایران و انقلاب، همین است که فرصت حرف زدن را از آدمهای سیاسی مملکت (مخصوصا مخالفان و منتقدان حکومت) بگیریم.
جدای از بحث آزادی بیان و این قبیل شعارها، وقتی فلان آدم سیاسی را حذف کردی و یا فرصت حرف زدن را از او گرفتی و رسانه اش را هم فیلتر کردی، او کم کم در ذهن بسیاری، تبدیل به نخبه ای می شود که می توانست مشکلات مملکت را حل کند ولی اجازه اش را نداشت!
اما وقتی حرف زدن برای او آزاد باشد و رسانه ها به راحتی بتوانند او را به چالش بکشند، در آن صورت چیزی برای پنهان کردن ندارد. اگر واقعا حرف خوبی برای گفتن داشته باشد، که باید شنید، وگرنه خیلی راحت لو می رود. لااقل آن نگاه سیاه و سفید کنار می رود و نقاط ضعف و قوتش با هم دیده می شود.
این را نمی شود به طور قاطع درباره همه گفت، ولی به نظرم بسیاری از آدمهایی که توسط رسانه های حکومتی و یا رسانه های جناح اصولگرا، بایکوت و به انواع و اقسام لقب ها مفتخر شده اند (مثلا مرد خاکستری و مرد پشت پرده و فلان و بهمان) در صورت مصاحبه و اظهار نظر، چهره و شخصیتشان را به خوبی نشان می دهند.
مصاحبه آقای ابراهیم یزدی را در سایت تاریخ آنلاین ببینید.
البته ذکر این نکته لازم است که منظورم به هیچ وجه کنایه به آقای یزدی و یا توهین و تمسخر ایشان نبود. من شخصا احترام خاصی برای ایشان قایلم.
هدف من بیشتر کنایه در خصوص حذف منتقدان حکومت بود. حرف من این است که اجازه بدهیم حرف بزنند و در معرض قضاوت مردم قرار بگیرند.
رویه فعلی به تدریج باعث می شود که افراد سانسور شده، چهره ای مظلوم و معصوم و قهرمان به خود بگیرند. نتیجه این امر هم چیزی نیست جز نگاه صفر و صدی به آنها.
در حالی که این حق طبیعی منتقدان است که هم رسانه داشته باشند و حرف بزنند و هم مورد نقد واقع شوند...
- بله. برای کشوری مثل ایران ناکارآمد بود. و فروش هواپیماهای اف14 به ایران برای این بود که بهای تمام شده هواپیما رو برای ارتش آمریکا پایین بیارند! وگرنه این هواپیما به درد ایران نمی‌خورد که ما بخواهیم ازش استفاده کنیم! الکی می‌خواستند...
- ولی در جنگ عملاً از اف14 استفاده شد ؟
- کدوم جنگ؟!
- جنگ با عراق.
- یادم نمی‌یاد! یادم نمی‌یاد ما هواپیمای اف14 در جنگ با عراق استفاده کرده باشیم!!
این سوال و جواب آقای حسین دهباشی با آقای ابراهیم یزدی است. باورتان می شود؟ یعنی ابراهیم یزدی، وزیر خارجه دولت موقت، سیاستمدار و چهره برجسته نهضت آزادی که آدم بی اطلاعی هم نباید باشد، هنوز نمی داند که در جنگ، ما از هواپیماهای اف چهارده استفاده کرده ایم. هواپیمایی که اتفاقا در بسیاری از مواقع مایه قوت ما بوده است!
یکی از بزرگترین خیانت ها به تاریخ ایران و انقلاب، همین است که فرصت حرف زدن را از آدمهای سیاسی مملکت (مخصوصا مخالفان و منتقدان حکومت) بگیریم.
جدای از بحث آزادی بیان و این قبیل شعارها، وقتی فلان آدم سیاسی را حذف کردی و یا فرصت حرف زدن را از او گرفتی و رسانه اش را هم فیلتر کردی، او کم کم در ذهن بسیاری، تبدیل به نخبه ای می شود که می توانست مشکلات مملکت را حل کند ولی اجازه اش را نداشت!
اما وقتی حرف زدن برای او آزاد باشد و رسانه ها به راحتی بتوانند او را به چالش بکشند، در آن صورت چیزی برای پنهان کردن ندارد. اگر واقعا حرف خوبی برای گفتن داشته باشد، که باید شنید، وگرنه خیلی راحت لو می رود. لااقل آن نگاه سیاه و سفید کنار می رود و نقاط ضعف و قوتش با هم دیده می شود.
این را نمی شود به طور قاطع درباره همه گفت، ولی به نظرم بسیاری از آدمهایی که توسط رسانه های حکومتی و یا رسانه های جناح اصولگرا، بایکوت و به انواع و اقسام لقب ها مفتخر شده اند (مثلا مرد خاکستری و مرد پشت پرده و فلان و بهمان) در صورت مصاحبه و اظهار نظر، چهره و شخصیتشان را به خوبی نشان می دهند.
مصاحبه آقای ابراهیم یزدی را در سایت تاریخ آنلاین ببینید.
البته ذکر این نکته لازم است که منظورم به هیچ وجه کنایه به آقای یزدی و یا توهین و تمسخر ایشان نبود. من شخصا احترام خاصی برای ایشان قایلم.
هدف من بیشتر کنایه در خصوص حذف منتقدان حکومت بود. حرف من این است که اجازه بدهیم حرف بزنند و در معرض قضاوت مردم قرار بگیرند.
رویه فعلی به تدریج باعث می شود که افراد سانسور شده، چهره ای مظلوم و معصوم و قهرمان به خود بگیرند. نتیجه این امر هم چیزی نیست جز نگاه صفر و صدی به آنها.
در حالی که این حق طبیعی منتقدان است که هم رسانه داشته باشند و حرف بزنند و هم مورد نقد واقع شوند...
امید حسینی
خوشحالم به روز شدی