ساندیس خور

اجلاس سران غیر متعهدها در تهران به اتمام رسید در این رابطه ذکر چند نکته ضروری است:

یک. ظاهرا عده ای که کارنامه ی میهن دوستیشان ورق های زرینی دارد این روزها دادشان بلند شده است که برگزاری این اجلاس هزینه ی مالی زیادی دارد و به اقتصاد مملکت فشار می آورد. اولا کاش این دوستان وقتی کشورهای غربی مدام بر طبل تحریم ایران می کوبیدند هم صدایی ازشان در می آمد. ثانیا کدام آدم منصف و مطلعی است که نداند چنین همایش هایی چه تاثیرات مثبت سیاسی و اقتصادی ای برای کشور میزبان دارد که اگر نداشت همان کشور دوست و برادرشان آمریکا، ساختمان سازمان ملل و بانک تجارت جهانی و ... را در خودش جای نمی داد و سالانه صدها هزار دلار برایشان خرج نمی کرد.

دو. رگ متورم شده گردن نتانیاهو که از خشم در حال ترکیدن است و خفه خون گرفتن بی بی سی و گیردادنش به شایعه ی ممنوع التصویر شدن جیگر به اندازه کافی به انسان حجت و دلیل می دهد که این اجلاس چقدر برای دشمنان ما گران تمام شده است.

سه. سخنرانی امام خامنه ای با فاصله ی زیاد مدال طلای این دوره را در فصاحت و شجاعت و صداقت از آن خود کرده است. بقیه سخنرانان تلاش می کنند یک کپی نه چندان برابر اصل از این سخنرانی باشند. هیچ کشوری در جهان از موهبت چنین رهبری برخوردار نیست. همه ی دنیا از آمریکا می ترسند و آمریکا از آقای ما!

چهار. آرمیتا به بخشی از دیپلماسی کشورمان تبدیل شده است. حکمت خدا را می بینی که به خون شهید چه برکتی می دهد؟! شیرین زبانی های این دختر کاری می کند که از پس هزار دیپلمات هم بر نمی آید. آرمیتا کوچکترین سرباز امام خامنه ای است در جنگ نرم!

پنج. اگرچه مرسی در برخی سخنانش مواضع خوب و تحسین برانگیزی داشت اما برخی اظهاراتش خالی از خرده شیشه نبود. بهتر است درگوشی به مستر پرزیدنت مرسی بگوییم با آل علی هر که در افتاد ور افتاد، حالا می خواهی سخنرانیت را با سلام به هر کس آغاز کنی فرقی نمی کند! [البته درکت میکنیم چرا که در جلسه خصوصی روز پنجشنبه گفتی: «من خیلی تحت فشارم، مرا درک کنید»]

شش. سه سال پیش حسنی مبارک ریاست جنبش را تحویل گرفت و امروز محمد مرسی تحویلش داد. سه سال دیگر ایران باید ریاست جنبش را به ونزوئلا تحویل بدهد. حالا کدام شخص به جای احمدی نژاد این کار را می کند فقط خدا می داند.

پی نوشت: قبل ترها می گفتند تعهد شرط است این روزها ولی مد روز، غیرمتعهد بودن است

حامد ملحانی