سال ها پیش، مصاحبه ای از آیت الله حسن زاده آملی در نشریه دانشجویی جرس (وابسته به دانشگاه صنعتی شریف) خواندم که ایشان در آن مصاحبه، با اشاره به دوران تحصیل خود، درباره دروس و رشته های مختلفی که خوانده بودند، توضیح می دادند.
علامه حسن زاده آملی، در آن مصاحبه به اساتید مختلف خود هم اشاره کردند و وقتی به اسم علامه شعرانی رسیدند، نکاتی را درباره جامعیت علمی ایشان بیان کردند و گفتند :
«آقای شعرانی ذوالفنون بودند. بنده همه اساتیدم را به تبحر در فنون مثل ایشان ندیدم. مثل این بزرگوار در تمام فنون ندیدم. آن جناب در همه علوم کتابهای دوره شفای شیخ الرئیس، ماهر و متبحر بود و علم عروض هم می‌دانست. یکی از کتابهای دوره شفا، علم موسیقی است. دانستن موسیقی که گناه نیست. حتی مرحوم شیخ بهایی در کشکول نقل می‌کند از مرحوم علامه که یک وقت برای معالجه بیماری، موسیقی به کار میرفته. مرحوم آقای شعرانی موسیقی هم می‌دانست"
بعد از گذشت چند سال از آن مصاحبه، روزی در یکی از کتابفروشی های قم، کتابی را دیدم با عنوان "گفت و گو با علامه حسن زاده آملی " که شامل مجموعه مصاحبه های رسانه‌های مختلف با ایشان بود.
نکته جالب اینکه همان مصاحبه مذکور را در این کتاب پیدا کردم، اما در کمال تعجب، اظهارات علامه درباره موسیقی کاملا حذف شده بود!
آن وقت دوباره رفتم سراغ آن مجله دانشجویی، تازه فهمیدم که چرا علامه پس از اشاره به موسیقی، مجبور می شوند توضیح کوتاهی هم بدهند. آنجا که برای دفاع از خود در برابر کج اندیشان می گویند: دانستن موسیقی که گناه نیست! فلانی و بهمانی هم می دانستند و...
امید حسینی
